Agorafobia w dosłownym tłumaczeniu z języka greckiego oznacza lęk przed otwartą przestrzenią, jednak w medycynie pojęcie to jest znacznie szersze. Agorafobia dotyczy ok. 5% osób dorosłych na całym świecie. Pojawia się zazwyczaj w wieku 25-40 lat, przy czym częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Jest to nic innego jak zaburzenie lękowe, które charakteryzuje się lękiem przed korzystaniem ze środków transportu publicznego, dużymi skupiskami ludzi, miejscami publicznymi jak sklepy, dworce, itp., ale również przed wszelkim sytuacjami, które wiążą się z oddaleniem od miejsca zamieszkania, bądź samotnym podróżowaniem.
W ocenie chorego w tych miejscach może wystąpić u niego nagłe pogorszenie jego stanu zdrowia, dlatego woli ich unikać. Otrzymanie pomocy lub niezwłoczne opuszczenie niebezpiecznego miejsca wydaje mu się trudne lub niemożliwe. Osoby cierpiące na agorafobię wskazują na wiele objawów z nią związanych, takich jak drżenie ciała, szybkie bicie serca, nadmierna potliwość, bóle w klatce piersiowej, trudności z oddychaniem, uczucie duszenia się, nudności, zawroty głowy, obawę przed zasłabnięciem lub nagłą śmiercią. Jeśli wyżej wymienione objawy są mniej nasilone, mogą oznaczać zapowiedź wystąpienia napadu paniki. W skrajnych przypadkach agorafobia może skutkować inwalidztwem społecznym, ponieważ wówczas chorzy nie są w stanie opuścić swojego domu nawet pod opieką innej osoby jest to dla nich zbyt stresujące i niezwykle trudne.
Leczenie agorafobii to kwestia indywidualnego podejścia. Często przypomina wsparcie dla osób chorych na depresję. Zależnie od rodzaju zaburzenia, nasilenia objawów, cech osobowości i aktualnych okoliczności życiowo-środowiskowych, w różnym stopniu może sprawdzić się leczenie farmakologiczne. Aby pozbyć się paniki chory powinien przyjmować leki przeciwdepresyjne np. imipraminę, która tłumi występujące objawy. Dzięki takiemu działaniu traumatyczne przeżycie, które wiązało się z panicznym strachem przed opuszczaniem domu zostaje wyeliminowane. Pacjent zadaje sobie wtedy sprawę, że to, czego się obawiał w konsekwencji nie będzie miało miejsca. Ponadto stosuje się psychoterapię oraz wykorzystuje metody behawioralne, tj. trening medytacyjny, relaksacyjny itp. Jeżeli zachodzi taka konieczność wszystkie sposoby leczenia można łączyć.
